مقاله پايايی معيارهاي پذيرش دانشجوي دكتري مهندسی برق قدرت در ايران: رويکردي بر مبناي تئوري تعميم پذيري

مقاله پايايی معيارهاي پذيرش دانشجوي دكتري مهندسی برق قدرت در ايران: رويکردي بر مبناي تئوري تعميم پذيري

چکيده

فرايند سنجش و پذيرش افراد توانمند و کارآمد برای تحصيل در دورة دکترای تخصصی در ايران بسيار پر چالش بوده است. اهميت اين مسئله به حدی است که ويژگیهای روانسنجی سنجه های پذيرش و ملاک های مهم آن، همچنين شيوة آزمون گيری به صورت تستی يا تشريحی برای تدوين الگوی بهينة پذيرش داوطلبان همواره در بين مجامع دانشگاهی، سياستگذاران، و متقاضيان ورود به تحصيلات تکميلی محل بحث و جدال است. هدف اولية اين پژوهش مشخص کردن ضرايب شبه پايايی اين معيارها بوده است. روش اين پژوهش از نوع توصيفی است، و در چارچوب تئوری تعميمپذيری، پايايی سنجهها و معيارهای-دادههای ثانويه- مربوط به برنامة سنجش و پذيرش دکتری رشتة مهندسی برق گرايش قدرت در 37دانشکدة پذيرندة دکتری در دانشگاههای ملی مختلف در سال 1397را بررسی کرده است. داده ها با نرمافزار mGENOVAبر اساس تحليل چندمتغيری با يک طرح تک رويهای °𝑖 × •𝑝 تحليل شدهاند. نتايج نشان داد که چهار آزمون تخصصی، و دو آزمون عمومی به دليل سختی سؤالات و بیپاسخ بودن، و به کارگيری نمره گذاری فرمولی، پايايی و دقت مناسبی ندارند. دو معيار ترکيبی مصاحبه که از سنجههای متفاوتی تشکيل شدهاند، از ضرايب تعميمپذيری و اعتمادپذيری بهتری برخوردار بودند. افزودن معدل کارشناسی و کارشناسی ارشد، به عنوان متغير پيش بينی کنندة جداگانه، به دليل محدوديت دامنه در برآورد نمرات جهانی ترکيبی کارايی چندانی ندارد. در يک برنامة پذيرش دکتری که سازة زيربنايیای بسيار گستردهای تعريف، و سنجههای چندگانهای استفاده میشود، مؤلفههای خطای بيشتری نيز وجود خواهد داشت. بنابراين، نمیتوان تنها يک مقدار پايايی معين برای سنجههای آن مشخص کرد. امّا با تعديل سطوح دشواری آزمونها، استفاده از طرح های نمره گذاری سهمی سؤالات بدون جريمه حدس شانسی، نمونه گيری کاملتر از سازة زيربنايی و افزايش لايه های سطوح میتوان تصميمگيریهای آموزشی با ريسک بالا را برای طبقه بندی افراد، با پيش بينی های نادرست کمتری انجام داد.